Psychoterapia sportowców

Mój sposób prowadzenia praktyki psychoterapeutycznej można określić jako poszukiwanie integracji różnych podejść w psychoterapii. Jestem przekonana, że w każdym z głównych nurtów współczesnej psychoterapii można znaleźć wartościowe sposoby rozumienia ludzkich problemów i cierpień oraz metody udzielania pomocy. Sądzę również, że można w sposób sensowny i nieprzypadkowy sięgać do różnych źródeł, w celu doboru takich form pomocy, które będą dostosowane do indywidualności i wyjątkowości pacjenta i specyfiki jego problemów. Wachlarz jakim dziś dysponuje nauka jest bardzo bogaty, stąd moje nieustające poszukiwania, aby efektywniej pomagać swoim pacjentom.  

Bliskie są mi idee psychoterapii humanistycznej i egzystencjalnej podkreślające: 

1. wartość otwartej, osobistej i partnerskiej relacji między klientem/pacjentem, a psychoterapeutą oraz znaczenie empatycznego rozumienia osoby, której pomaga; 

2. znaczenie samoświadomości i akceptacji siebie, zwiększania zdolności dokonywania wyborów oraz potrzebę autonomii i dążenia do realizacji osobistych celów i wartości; 

3. potrzebę angażowania się w poszukiwania nowych sposobów doświadczania siebie i życia, myślenia i postępowania w kontaktach z innymi ludźmi oraz bardziej przyjaznego kontaktowania się z samym sobą.   

Korzystam z dorobku nurtu poznawczo-behawioralnego w psychoterapii, m.in:

1. z możliwości rozpoznawania i modyfikowania destrukcyjnych przekonań i automatycznych myśli, które negatywnie kształtują emocje i zachowania; 

2. ze strategii konstruktywnego i racjonalnego rozwiązywania problemów oraz przygotowywania zmian w postępowaniu i w konkretnych sytuacjach życiowych; 

3. z trenowania pożądanych przez klienta zachowań i umiejętności w sytuacjach codziennego życia.   

Korzystam z dorobku psychoterapii psychodynamicznej, zwracając uwagę na:

1. na rolę jaką w dorosłym życiu pełnią ślady doświadczeń z dzieciństwa, w szczególności ślady doświadczeń związanych z dziecięcymi zranieniami, odrzuceniem, zaniedbaniem, osamotnieniem; 

2. na obecność w psychice, ukształtowanych w relacjach z bliskim osobami w przeszłości, schematów wpływających zaburzająco i destrukcyjnie na aktualne kontakty z ludźmi i z samym sobą; 

3. na psychologiczne mechanizmy obronne, które częściowo łagodzą cierpienia wynikające ze śladów złej przeszłości, ale zniekształcają naszą świadomość, zaburzają nasze rozumienie siebie i naszego życia oraz przeszkadzają w uwalnianiu od śladów przeszłości.       

Czynnikiem leczącym w psychoterapii wg prof. J. Cz. Czabały jest nadzieja, która jest dana i zadana w procesie psychoterapii.Kolejnym jest odkrywanie indywidualnych mechanizmów wpływających na sposób doświadczania rzeczywistości i wchodzenie w relacje międzyludzkie, powodujących powstawanie objawów i wywołujących cierpienie. Kolejnym czynnikiem jest relacja terapeutyczna czyli związek tworzący się między pacjentem a psychoterapeutą oparty na jasno określonych zasadach, zwanych settingiem. Warunkiem zaistnienia tych czynników jest odpowiedni czas trwania i regularność psychoterapii. Zasadami psychoterapii integracyjnej jest jej ustalony czas trwania (w przybliżeniu), regularność czyli stała częstotliwość i godzina spotkań, a także to, że jest prowadzona przez tego samego psychoterapeutę przez cały okres jej trwania. Szczegółowe zasady są ustalane indywidualnie w ramach kontraktu między konkretnym pacjentem a psychoterapeutą.